Artista britainiarra pinturarekiko eta grabatuarekiko interesarekin uztartzen duen lan zinematografikoagatik da ezaguna. Nashashibiren lanak «bizitza atseginago eta gozoago bat posible egin dezaketen loturak ehuntzearen garrantzia» erakusten du. Proiektua muntatu ahala artistak Artium Museoan egindako hainbat margolan daude erakusketan.

Artium Museoak, Euskal Herriko Arte Garaikidearen Museoak, Rosalind Nashashibi artista aurkeztu du Z aretoa programarako erakusketa proiektu berri batean. Proposamen horretan, artista britainiarraren bi film proiektatuko dira, batetik, Vivian 's Garden eta Part One: Where There Is a Joyous Mood, There a Comrade Will Appear to Share a Glass of Wine, eta, bestetik, Nashashibik erakusketa prestatzen ari zela museoan egindako hainbat margolan egongo dira ikusgai. Erakusketa honen inguruan, museoak argitalpen bat plazaratu du Francisco Salasen testu batekin. Z aretoa programak zinemagintzaren lurraldera jauzi egiten duten artisten eta erakusketa formatua arakatzen duten zinemagileen lanak ikusgai jartzeko espazio bat eskaintzen du, Garbiñe Ortegaren komisariotzapean.

Rosalind Nashashibi (Croydon, Londres, 1973) 16 mm-ko formatuan egindako pelikulengatik da batez ere ezaguna; haren filmak esperientzia pertsonaletatik eta eta giza portaeraren eta zenbait komunitatetako gizarte-harremanen behaketatik abiatzen dira. Artistak pinturarekiko eta grabatuarekiko interesa uztartzen du zinemagintzarekin batera. Z Aretoan proiektatuko diren bi filmekin batera, artistak hainbat margolan egin ditu Artium Museoko proiektu honetarako. Gai ugari jorratzen ditu bere lanetan, besteak veste, konpromiso politiko eta soziala, generoa, familia edo komunitate-zentzua.

Francisco Salas-ek argitalpeneko testuan dioen bezala, « Rosalind Nashashibik bere filmen gaiari ikuspegi humanista bat emateko duen gaitasunak funtsezko bihurtzen du artista hau, edertasun sentikor eta esanguratsuagoa behar duen mundu honetan». Salas-ek ondokoa ere nabarmentzen du Nashabishiri buruz ari dela: «bizitza atseginago bati eusteko eta hura posible egiteko loturak ehuntzearen garrantzia».

Pelikulak
Vivian 's Garden (Vivian-en lorategia) (2017) pelikulak Vivian Suter-en eta haren amaren, Elisabeth Wild-en, arteko harremana erakusten du, Guatemalan,Panajachel-eko oihanean bizi diren suitzar/austriar artista emigratuak. Bertan konposizio matriarkala garatu dute hala babesa nola beldurra eskaintzen dituen inguru batean. Pelikula honek haien bizitza artistikoen, emozionalen eta ekonomikoen begirada hurbila eta ameslaria bilatzen du, eta baita haien familien hedadurak ere: maiak etxeko laguntzaile eta zaindari gisa eta zenbait txakur, kolonialismo osteko konplexutasun une batean isla atsegin bat eskaintzen digula.

Bestalde, Part One: Where There Is a Joyous Mood, There a Comrade Will Appear to Share a Glass of Wine, (Lehen zatia: Jai giroa dagoen lekuan, lagun bat agertuko da baso bat ardo partekatzeko) filmak harreman afektiboak eta komunitatearen eraikuntza aipatzen ditu. Familia egitura mota berri eta askatzaileago baten konjurua edo promesa da. Narratiba ez-lineala du, hainbat eszenatoki intimo lotzen dituena, batzuk etxe espazio partekatuetan, beste batzuk kanpoko giroetan. Lituanian, Londresen eta Edinburgon filmatutako film honetan artista, haren seme-alabak eta lagun minak —familia hedatutzat jotzen duena— aurkezten dira. Nashashibik elkarrekin bizitzeko modu berriak aztertzen ditu, eta familia-egitura nuklearrarik ezari buruz hausnartzen du, eredu inperatiborik gabe.

Margolanak
Proiektu honetako hiru margolan bikoitz egin ditu Nashashibik aretoan bertan, inguruari egokituz. Haietako batean sandia bat agertzen da, Palestinako banderaren ordezko gisa erabilia; izan ere, haren koloreen konbinazioa —beltza, zuria, berdea eta gorria— legez kanpo utzi zuten Israelgo okupazio indarrek 1967tik Palestinako entitatea eratu eta gerora arte. Nashashibik euskal banderaren koloreekin duen antzekotasuna azpimarratu du.

Artistak gogora dakar «Laino guztien azpitik eta sasi guztien gainetik», euskal kultura tradizionaleko araoa ere, museoko bildumaren Zeru bat, hamaika bide erakusketan aipatzen dena. Joxean Artze poetak 1973an bereganatu zuen, Palestina okupatuan sandiak bezala ekintza sozial eta politikorako eremu bat definitzeko, lurra borrokaren erdigunean jarriz.

Une jakin bat geruza askotan esperimentatzea gai errepikakorra izan da Nashashibiren margolan eta filmetan. Laino guztien azpitik eta sasi guztien gainetik; era berean, margolan hauetako irudiak egoera desberdinetan daude: erdibiturik, nahiz lurrean, nahiz lurraren gainean aurkitzen dira.

Rosalind Nashashibi
Rosalind Nashashibi Londresen bizi den zinemagile eta margolaria da. Haren filmetan esperientziaren tasunak, gauzak eta lekuak deskribatzen dira. Galdera batzuk egiten ditu: nola lan egiten dugu? Nola zaintzen dugu elkar? Nola mugitzen gara geure erakundeetan?

Banakako erakusketen artean ondokoak aipa daitezke: Londreseko Gerrako Museo Inperiala, Institute of Contemporary Arts eta Chisenhale Gallery, Kaliforniako UCI eta Objectif Anberes. Manifesta 7n, Trienal Nordikoan eta Sharjah 10en egon da ikusgai. Veneziako Bienalaren 52. edizioan Eskozia ordezkatu zuen. Artistentzako Paul Hamlyn saria jaso du eta Becks Futures saria irabazi duen lehen emakumea izan zen2003an. 2017an Atenas eta Kasselgo 14. dokumentan parte hartu zuen, eta Turner sarirako izendatu dute.

Z Aretoa
Z aretoa programa ez da zinema ziklo bat areto batean, ezta erakusketa bat ere. Proiektu honek tarteko espazio bat eraikitzen du, zinemaren lurraldera salto egiten duten artisten eta erakusketa-formatua aztertzen duten zinemagileen lanen inguruan hausnartzeko eta haiek ezagutarazteko. Museoan mugimendudun irudia pentsatzeko keinu erabakigarritik sortutako programa da. 2021. urtearen amaierara arte luzatuko den programa honetako lanak zeharkatzen dituzten gogoeten artean, azpimarratzekoak dira egileek taldearenaren ideiarekiko duten interesa eta haren inguruko ikerketa, eta baita elkarrekin pentsatzen eta lan egiten jarraitzeko eta etorkizun partekatu bat proiektatzeko moduak ere.
Film bakoitza Z aretoa esaten zaion horretan begiztan proiektatuko da, gutxi gorabehera bi hilabetez. Filmaren inguruan, elkarrizketa bat egingo da egile bakoitzarekin. Erakusketa-proiektu berri bakoitzarekin, aretoko lanen fitxa tekniko oso bat eta aditu, kritikari eta historialariek idatzitako testu espezifikoak biltzen dituen argitalpen bat argitaratzen da, programatutako lanen hedapena, analisia eta gogoeta sustatzeko.

Prentsa oharra (pdf)  Irudi-eskaera  Erakusketa 

Rosalind Nashashibi. Vivian's Garden / Part One: Where There Is a Joyous Mood, There a Comrade Will Appear to Share a Glass of Wine

Z Aretoa, 2021eko irailaren 17tik azaroaren 14ra
Pelikulak

• Vivian's Garden, 2017, 30 min. 16 mm-ko film baten transferentzia digitala.
• Part One: Where There Is a Joyous Mood, There a Comrade Will Appear to Share a Glass of Wine, 2018, 18 min. 16 mm-ko film baten transferentzia digitala.

Argitalpena, Francisco Salas-en testuarekin
Z aretoa programaren komisarioa: Garbiñe Ortega

Zertan ari gara elkarrekin? Bigarren Hezkuntzako Dora Maar eskolako zinema-ikasleek eta haiekin lau urtez lan egin zuen Eric Baudelairek behin eta berriz egin duten galdera da. Galdera politiko horri erantzuteak —boterearen, indarkeria sozialaren eta nortasunaren irudikapenak dakartza berekin— ikasle bakoitzaren berezitasunari justizia egingo zion zinematografia-forma bat bilatzera eraman zituen, baina baita beren taldearen funtsari ere.

Zer ari gara egiten elkarrekin, dokumentala edo fikzioa ez bada? Beharbada, film dramatikoa da. Denborak bere lana egiten du ikasleen gorputzetan eta diskurtsoan, bakoitzak bere izenean hitz egin dezake besteentzat filmatzean, eta guztiak bihur daitezke filmaren egilekide eta beren bizitzako subjektu.

Éric Baudelaire (1973) Parisen bizi den artista eta zinemagilea da. Zientzia politikoetako ikasketak egin ondoren, Baudelaire ezaguna egin zen artista bisual gisa, argazkigintza, irudi inprimatuak eta bideoa biltzen dituen ikerketan oinarritutako praktika bati esker. Zinemak toki garrantzitsua izan du bere lanean 2010. urteaz geroztik. Un film dramatique (2019), Also Known as Jihadi (2017), Letters to Max (2014), The Ugly One (2013) eta The Anabasis of May and Fusako Shigenobu, Masao Adachi and 27 Years Without Images (2011) filmak zinemaldi askotan proiektatu dira (besteak beste, Locarnon, Toronton, New Yorken, FID Marseillen eta Rotterdamen). Bere erakusketen parte direnean, Baudelaireren filmak paperezko lanak, performanceak, argitalpenak eta programa publikoak konbinatzen dituzten instalazio zabaletan integratzen dira; horren adibide dira, besteak beste, Parisko Centre Pompidoun ikusgai egon den APRÈS edo Berkeley Art Museumen, Parisko Bétonsalonen, Bergen Kunsthallen eta Sharjah Biennial 12an ikusi ahal izan den The Secession Session.

Baudelairek bakarkako erakusketak egin ditu With de Withen (Rotterdam), Fridericianumen (Kassel), Beirut Art Center-en, Gasworksen (Londres) edo Los Angeleseko Hammer Museumen, eta 2017ko Whitneyko Bienalean, 2014ko Yokohamako Trienalean, 2014ko Mediacity Seoulen eta Taipeiko Bienalean parte hartu du. Haren lana Madrilgo Reina Sofía Museoan, Bartzelonako MACBAn, New Yorkeko Arte Modernoko Museoan, Parisko Centre Pompidoun, Frankfurteko MMKn, Luxenburgoko MUDAMen, Seulgo MMCAn eta Hong Kongeko M+ean dago. 2019an, Guggenheim Foundationen Fellowship beka bat jaso zuen Baudelairek, eta Marcel Duchamp saria irabazi zuen.

Komisariotza: Garbiñe Ortega

Prentsa  Argitalpena  

Z Aretoak (zinema) egile garaikideen komunitate bat —beren istorioak hizkuntzaren ahalbideak esploratzeko aukera ematen dien hainbat angelutatik kontatzeko interesa dutenak— ezagutarazi nahi die publikoei, diziplina hori historikoki kategoriatan sailkatzen duten generoak zalantzan jarriz. 2021eko denboraldiaren ezaugarri nagusia kolektibotasunaren ideiari buruz ikertzen duten ikus-entzunezko piezak dira, nola jarrai dezakegun elkarrekin pentsatzen, proiektatzen eta lan egiten (orain inoiz baino gehiago).

Maddi Barber-en eta Marina Lameiroren Paraíso erakusketa dela eta argitaratutako argitalpena, Z aretoa programaren barruan.

1960ko hamarkadan Artzibarko herriak hutsik geratu ondoren, Nafarroako Gobernuak pinuak landatu zituen lantzen ziren soroetan edo abereentzako larre ziren sailetan. 50 urte baino gehiago igaro ondoren, 1980ko hamarkadan berpiztutako herri batean, pinuak moztu eta soroak berreskuratzea erabaki dute. Datuak eta irudiak atzemateko teknologia batzuen eta besteen bidez, pelikula honek eraldatzen ari den lurralde bat esploratzen du.

Erakusketa  Eskatu argitalpen hau 

Rosalind Nashashibik (Croydon, Londres, 1973) bere zinemagintzako bi pelikula aurkeztuko ditu Artium Museoaren Z aretoa programa barruan (Vivian's Garden y Part One: Where There Is a Joyous Mood, There a Comrade Will Appear to Share a Glass of Wine). Nashashibik erakusketa prestatzen ari zela museoan egindako hiru margolan ere egongo dira ikusgai.

Nashashibi Londresen bizi den zinemagile eta margolaria da. Haren filmetan esperientziaren tasunak, gauzak eta lekuak deskribatzen dira. Galdera batzuk egiten ditu: nola lan egiten dugu? Nola zaintzen dugu elkar? Nola mugitzen gara geure erakundeetan?

Banakako erakusketen artean ondokoak aipa daitezke: Londreseko Gerrako Museo Inperiala, Institute of Contemporary Arts eta Chisenhale Gallery, Kaliforniako UCI eta Objectif Anberes. Manifesta 7n, Trienal Nordikoan eta Sharjah 10en egon da ikusgai. Veneziako Bienalaren 52. edizioan Eskozia ordezkatu zuen. Artistentzako Paul Hamlyn saria jaso du eta Becks Futures saria irabazi duen lehen emakumea izan zen2003an. 2017an Atenas eta Kasselgo 14. dokumentan parte hartu zuen, eta Turner sarirako izendatu dute.

Vivian’s Garden, 2017
Vivian Suter eta ama, Elisabeth Wild, Suitza/Austriatik etorritako bi artista dira eta Panajachelen bizi dira, Guatemalan. Bertan konposizio matriarkala garatu dute hala babesa nola beldurra eskaintzen dituen inguru batean. Pelikula honek haien bizitza artistikoen, emozionalen eta ekonomikoen begirada hurbila eta ameslaria biltzen du, eta baita haien familien hedadura ere: maiak etxeko laguntzaile eta zaindari gisa eta zenbait txakur, kolonialismo osteko konplexutasun une batean isla atsegin bat eskainiz.

Part One: Where There Is a Joyous Mood, There a Comrade Will Appear to Share a Glass of Wine, 2018
Pelikula honek harreman afektiboak eta komunitatearen eraikuntza aztertzen ditu, eta familia egitura askatzaile bati buruzko konjuru edo promesa itxura hartzen. Haren narratiba ez linealak intimitatearen hainbat eszenatoki lotzen ditu elkarrekin, batzuk partekatutako etxeetan, beste batzuk kanpoko inguruneetan. Lituanian, Londresen eta Edinburgon filmatutako pelikulak artista eta seme-alabak aurkezten ditu, baina baita haren lagun minak ere. Guztia familia zabaltzat hartzen du eta, haiekin batera, bizikidetza modu berriak aztertzen ditu.

Argitalpena  Prentsa 

Rosalind Nashashibiren eta Garbiñe Ortegaren arteko elkarrizketa: irailaren 16an, osteguna, 18:00etan.

Komisariotza: Garbiñe Ortega

Z Aretoak (zinema) egile garaikideen komunitate bat —beren istorioak hizkuntzaren ahalbideak esploratzeko aukera ematen dien hainbat angelutatik kontatzeko interesa dutenak— ezagutarazi nahi die publikoei, diziplina hori historikoki kategoriatan sailkatzen duten generoak zalantzan jarriz. 2021eko denboraldiaren ezaugarri nagusia kolektibotasunaren ideiari buruz ikertzen duten ikus-entzunezko piezak dira, nola jarrai dezakegun elkarrekin pentsatzen, proiektatzen eta lan egiten (orain inoiz baino gehiago).

Z Aretoa programaren barruan aurkeztuko da filma, zeinak erakusten baitu lurralde batean nekazaritza-jarduera bertan behera utzi eta hainbat urtera gertatzen ari den eraldaketa. 16 mm-an errodatutako eszenak eta bitarteko digitalen bidez lortutako irudiak uztartzen ditu.

Arte Garaikidearen Euskal Zentro Museoak Maddi Barber eta Marina Lameiro zuzendarien Paraíso film berriaren estreinaldia aurkezten du, Artium Museoko Z Aretoa programaren baitan. Beren lan berrian, eraldatzen ari den lurralde bat esploratu dute zuzendariek; hain zuzen ere, nekazaritza-jarduera bertan behera utzi eta hainbat hamarkadara bizilagunak berreskuratzen saiatzen ari diren eremu bat. Barber eta Lameirok filmazioa eta datuak atzitzeko teknologia digitalak erabiliz atzitako irudiak uztartu dituzte. Erakusketa honi loturik, Artium Museoak argitalpen bat plazaratu du María Palacios Cruz komisario, irakasle eta irudi mugimendudunari buruzko ikertzailearen testua duena. Filmaren produkzioak Corporación Mondragon erakundearen lankidetza izan du. Z Aretoa programaren komisarioa Garbiñe Ortega da.

Ilunpetan hasten da filma; emakumezko ahots bat entzuten da, ikusten dituen edo ikusten utzi zaizkion irudiak deskribatzen ari dena. María Palacios Cruzek azaldu bezala, “«heriotza»ri erreferentzia egiten diotela ulertu du emakume horrek, baina ez dago tristurarik edo laztasunik irudi horietan. Dena da gauzen ordena naturalaren parte: bereizezinak dira bizitza eta heriotza. Aurrerago jakingo dugu emakumea deskribatzen ari den irudi horiek baso batean moztear diren zuhaitzen ahotsak direla”. 60ko hamarkadan, hainbat herri gelditu ziren abandonatuta Artzibarren, eta Nafarroako Gobernuak pinuak landatu zituen garai batean laborantzarako edo animaliak bazkatzeko erabilitako larreetan. Handik 50 urte baino gehiagora, herri horietako batean erabaki dute pinuak bota eta larreak berreskuratzea, nekazaritza-jarduerari berriro heltzea eta biztanleek landa-eremutik hirietara alde egin ahala desagertzeko zorian egon zen bizimodu bat berreskuratzea. Hango biztanleek «el Paraiso» (Paradisua) deitu izan diote betidanik eremu horri.

Maddi Barber eta Marina Lameirok 16 mm-ko errodaje analogikoa eta haren testura berezia eskaner bidez atzitako paisaien hiru dimentsioko irudi digitalekin konbinatu dituzte. Erakusketan, filma ez ezik, mapa topografikoak eta ortofotografiak ikus daitezke, hainbat garaitakoak, Artzibarko lurraldearen hurrenez hurreneko eraldaketen erakusgarri, baita filma errodatu duten eremuan bildutako laginen herbario bat ere. Making-ofaren irudi sorta batek eta basoko soinuen memoria biltzen duen soinu-pieza batek osatzen dute proiektua.

Paraíso Maddi Barberrek eta Marina Lameirok lankidetzan sortutako lehen proiektua da. Bai Barber bai Lameiro zenbait talde-prozesutako eta partaidetza-ekimenetako partaide izan dira aurrez, baina Paraíso ez da hainbeste beren jarduera artistikoen arteko trukea,  Lakabe inguruko basoetako biztanleekiko (eta biztanleen arteko) truke humano eta ez-humano bat baizik; bazkarako larreak eskuratzearren moztuko dituzten zuhaitzek kontatutako istorio bat.

Zuzendariak
Maddi Barber (Lakabe, 1988), 592 metroz goiti (2018) eta Urpean lurra filmen egilea da, besteak beste, berrienak aipatzearren. Haren lanak hainbat jaialditan ikusi ahal izan dira, esate baterako, Visions du Réel-en, Donostiako Zinemaldian (Zabaltegi), Punto de Vista-n, Ji.hlava-n, Porto Post Doc-en eta Las Palmasekoan. Une honetan bere lehendabiziko film luzean (Claros de bosque) ari da lanean.

Marina Lameiro (Iruñea, 1986) zinemagilea eta ekoizlea da. 2018an bere lehen film luzea estreinatu zuen, Young & Beautiful; harekin sari eta laudorio ugari jaso zituen hainbat jaialditan. Bigarren film luzea, Dardara, zinema-aretoetan gehien ikusi diren 10 filmen zerrendan sartu zen Punto de Vista jaialdian estreinatu ondoren.

Z aretoa zinema-programa
Z aretoa programa ez da zinema ziklo bat areto batean, ezta erakusketa bat ere. Proiektu honek tarteko espazio bat eraikitzen du, zinemaren lurraldera salto egiten duten artisten eta erakusketa-formatua aztertzen duten zinemagileen lanen inguruan hausnartzeko eta haiek ezagutarazteko. Museoan mugimendudun irudia pentsatzeko keinu erabakigarritik sortutako programa da. 2021. urtearen amaierara arte luzatuko den programa honetako lanak zeharkatzen dituzten gogoeten artean, azpimarratzekoak dira egileek taldearenaren ideiarekiko duten interesa eta haren inguruko ikerketa, eta baita elkarrekin pentsatzen eta lan egiten jarraitzeko eta etorkizun partekatu bat proiektatzeko moduak ere.

Film bakoitza Z aretoa esaten zaion horretan begiztan proiektatuko da, gutxi gorabehera bi hilabetez. Filmaren inguruan, elkarrizketa bat egingo da egile bakoitzarekin. Erakusketa-proiektu berri bakoitzarekin, aretoko lanen fitxa tekniko oso bat eta aditu, kritikari eta historialariek idatzitako testu espezifikoak biltzen dituen argitalpen bat argitaratzen da, programatutako lanen hedapena, analisia eta gogoeta sustatzeko.

Prentsa oharra (pdf)  Irudi-eskaera 

Paraíso. Maddi Barber / Marina Lameiro. Z aretoa

Z aretoa, 2021eko uztailaren 2tik irailaren 12ra
Z aretoa programaren komisarioa: Garbiñe Ortega
Paraíso pelikularen estreinaldia: uztailaren 2an, ostirala, 11:00etatik aurrera
Iraupena: 22 min
Argitalpena, María Palacios Cruz-en testuarekin
Pelikularen proiekzioa eta zuzendarien eta komisarioaren arteko solasaldia: uztailaren 2an, ostirala, 18:00etan
Mondragon Korporazioaren lakindetzarekin ekoitzia

Maddi Barber eta Marina Lameiro zuzendarien Paraíso pelikularen estreinaldia eta erakusketaren irekiera dela eta, Artium Museoaren Emanaldi aretoak proiekzioa hartuko du zuzendarien hitzaldi batekin batera, proiektu honen jatorria eta garapena azaltzeko.

Paraíso pelikularen proiekzioa eta solasaldia Maddi Barberekin eta Marina Lameirorekin
Uztailaren 2ean, 18:00etan
Emanaldi aretoa. Toki mugatua
Izen-ematea: 945 20 90 20

Paraíso. Maddi Barber, Marina Lameiro. Z aretoa 

Cardón cardinalek duela 26 urte jazotako gertaera baten bertsio zabala kontatzen du: Kaktus erraldoi bat, 17 metro gora eta 18 tonako Pachycereus pringlei bat, nola eraman zen Kalifornia Behereko basamortutik Mexikoko Pabiloiko lorategira Sevillako 92ko Erakusketa Unibertsalerako. Cardón cardinal Z aretoa programaren parte da, zinemaren lurraldera igaro diren artisten eta erakusketa-formatua aztertzen duten zinemagileen lanen inguruan hausnartzeko eta haiek ezagutarazteko gune bat.

#Z Aretoa

Erakusketa

Eskatu Cardón cardinal

Cardón cardinal duela 26 urte jazotako gertaera baten ikerketatik sortu zen: kaktus erraldoi bat, 17 metroko garaierako eta 18 tonako Pachycereus Pringlei bat, Kalifornia Behereko basamortutik Sevillako 92ko Erakusketa Unibertsalerako Mexiko Pabiloiaren lorategira eramatea. Ondoren, kaktusa Sevillako Udalaren esku utzi zen, eta gaur egun, pabiloia izandakoaren aurrien ondoan bizi da.

Bideoak Mexikora egindako bidaia bat eta Sevillara egindako beste bat dokumentatzen ditu. Bidaia horretan, Esquiviasek «galdera-egile» papera hartzen du bere gain (izen hori ematen zieten indigenek espedizio handietan lurralde ezezagunetan barrena abiatzen ziren zientzialariei), jakinduriaz jabetzeari eta hura manipulatzeari nahiz ezkutatzeari hain lotuta dauden esplorazio kolonialetatik urrun. Galdera-egilea, oraingo honetan, ez da zientifikoa, ezta erregearen zerbitzura dagoen inperio bateko agentea ere; emakumea da, artista, eta bere galderekin kontakizun hegemonikoak berrikusteko elkarrizketak abiarazi nahi ditu. Kaktusak, lehen solaskideak, garai askotako testigantza dakar. Haren ezagutza partzial eta zatikatuak taxutzen du bideoaren narratiba.

Patricia Esquivias Caracasen jaio zen 1979an, eta gaur egun Madrilen bizi da. Londresko Central Saint Martins-en (1998-2001) ikasi zuen eta arte ikasketak California College of the Arts-en (2005-2007) sakondu zituen. Ondoko museo eta erakusketa aretoetan egin ditu bakarkako erakusketak: Stacion (Pristina, Kosovo), CA2M (Móstoles), Marco (Vigo), Kunsthalle Winterthur (Suitza), Hammer Museum (Los Angeles), Reina Sofía Museoa (Madril), White Columns (New York).

Argitalpena  Prentsa oharra 

Z Aretoak (zinema) egile garaikideen komunitate bat —beren istorioak hizkuntzaren ahalbideak esploratzeko aukera ematen dien hainbat angelutatik kontatzeko interesa dutenak— ezagutarazi nahi die publikoei, diziplina hori historikoki kategoriatan sailkatzen duten generoak zalantzan jarriz. 2021eko denboraldiaren ezaugarri nagusia kolektibotasunaren ideiari buruz ikertzen duten ikus-entzunezko piezak dira, nola jarrai dezakegun elkarrekin pentsatzen, proiektatzen eta lan egiten (orain inoiz baino gehiago).